دسته: دسته بندی نشده

بر طبق یک تحقیق جدید عصاره برگ گیاه Stevia دارای مقدار آنتی‌اکسیدان بالایی است که از آسیب DNA و در نتیجه سرطان جلوگیری می‌کند. این نتایج نشان می‌دهد که Stevia ممکن است به عنوان یک منبع بالقوه آنتی‌اکسیدان طبیعی مفید باشد.

Stevia شیرین کننده طبیعی است که توسط FDA برای چندین دهه ممنوع شده است، اما در حال حاضر به عنوان مکمل به فروش می‌رسد و پذیرش اصلی را به عنوان یک کالای سالم، طبیعی و پرکالری دریافت کرده است. تحقیقات در زمینه Stevia منجر به استخراج دو ماده شیمیایی متفاوت (متانول و اتیل‌استات) از برگ گیاه شد. این عصاره‌ها حاوی انواع آنتی‌اکسیدان‌ها متنوع می‌باشند.

فعالیت آنتی‌اکسیدانی عصاره‌ها مورد آزمایش قرار گرفت تا تعیین شود که چه مقدار عصاره برای حذف نیمی از رادیکال‌های آزاد از محلول مورد نیاز است. برای عصاره متانول، عصاره 47.66 میکروگرم در هر میلی‌لیتر مورد نیاز بود، در حالی که تنها 9.26 میکروگرم در هر میکرولیتر عصاره اتیل استات مورد نیاز است که در برابر رادیکال‌های هیدروکسید، مقدار اتیل‌استات مورد نیاز به 3.08 میکروگرم در هر میلی‌لیتر کاهش یافت.

محققان سپس توانایی عصاره‌ها را برای محافظت از رشته‌های DNA در برابر آسیب‌های رادیکال‌های هیدروکسید آزمایش کردند. تنها 0.1 میلی‌گرم در هر لیتر از عصاره اتیل‌استات برای مهار آسیب DNA  در نظر گرفته شد. آسیب DNA به انواع بیماری‌ها، به ویژه سرطان، مشکلات تولید مثل و نقص‌های پیشرفته مرتبط است. توقف آسیب DNA هم‌چنین یک کلید برای طول عمر بیشتر خواهد بود.

عصاره Stevia میزان ۳۰۰ برابر شیرینی بیشتری نسبت به شکر دارد و به راحتی به غذاها یا نوشیدنی‌ها افروده می‌شود که باعث جلوگیری از افزایش قابل توجهی در میزان قند خون می‌شود و برای بیماران دیابتی ایمن است.

Stevia در حال حاضر به عنوان یک شیرین‌کننده در کشورهای مختلف از جمله برزیل، کانادا، چین و ژاپن فروخته می‌شود اما هنوز در ایالات متحده و اتحادیه اروپا مورد تایید قرار نگرفته است. اگرچه Stevia برای چندین دهه بدون هیچ گونه گزارش از مشکلات بهداشتی مورد استفاده قرار گرفت، FDA  آن‌را “افزودنی مواد غذایی ناامن” در سال 1991 نامگذاری کرد و استفاده از آن‌را به عنوان مکمل‌های غذایی محدود کرد..

تعدادی از مطالعات پیشنهاد کرده‌اند که Stevia ممکن است با متابولیسم انرژی یا سیستم تولید مثل مواجه شود و بخشی از Stevia ممکن است به یک ترکیب موتاژنیک تبدیل شود. اما مطالعات دیگر موفق به اثبات پیامدهای مضر برای استفاده از Stevia نشدند و حتی پیشنهاد کردند که ممکن است مفید باشد. در سال 2006، سازمان بهداشت جهانی (WHO)، پس از بررسی جامع تحقیقات اخیر در مورد stevia و ترکیبات مرتبط آن، نتیجه گرفت که Stevia به ژن‌های انسان یا حیوانات دیگر آسیب نمی‌رساند و بسیاری از اثرات سمی که در مطالعات آزمایشگاهی دیده می‌شود در سلول‌های زنده رخ نمی‌دهد.  WHO هم‌چنین اشاره کرد که Stevia برخی از اثرات مفید را برای بیماران مبتلا به فشار خون بالا یا دیابت نوع 2 نشان داده است.

در نتیجه این مساله مطرح می‌شود که در مقایسه با خطرات آسپارتام، ساکارالوز، ساخارین و سایر شیرین کننده‌های شیمیایی، stevia به مراتب بهترین انتخاب است که این تحقیقات خبر خوبی برای مصرف‌کنندگان و اخبار بد برای صنعت سرطان است، زیرا Stevia جایگزین آسپارتام شده و میزان سرطان کاهش خواهد یافت.

منابع:

Lemus-Mondaca, R., Vega-Gálvez, A., Zura-Bravo, L. and Ah-Hen, K., 2012. Stevia rebaudiana Bertoni, source of a high-potency natural sweetener: A comprehensive review on the biochemical, nutritional and functional aspects. Food Chemistry, 132(3), pp.1121-1132.

Mao, Q.Q., Xian, Y.F., Ip, S.P., Tsai, S.H. and Che, C.T., 2011. Protective effects of peony glycosides against corticosterone-induced cell death in PC12 cells through antioxidant action. Journal of ethnopharmacology, 133(3), pp.1121-1125.

Aslam, K., Nawchoo, I.A. and Ganai, B.A., 2015. In Vitro Antioxidant, Antibacterial Activity and Phytochemical Studies of Primula Denticulata–An Important Medicinal Plant of Kashmir Himalaya. Int J Pharmacol Res, 5(3), pp.49-56.

Ahmad, N., Fazal, H., Abbasi, B.H. and Farooq, S., 2010. Efficient free radical scavenging activity of Ginkgo biloba, Stevia rebaudiana and Parthenium hysterophorous leaves through DPPH (2, 2-diphenyl-1-picrylhydrazyl). International journal of Phytomedicine, 2(3).

بر طبق یک تحقیق جدید عصاره برگ گیاه Stevia دارای مقدار آنتی‌اکسیدان بالایی است که از آسیب DNA و در نتیجه سرطان جلوگیری می‌کند. این نتایج نشان می‌دهد که Stevia ممکن است به عنوان یک منبع بالقوه آنتی‌اکسیدان طبیعی مفید باشد.

Stevia شیرین کننده طبیعی است که توسط FDA برای چندین دهه ممنوع شده است، اما در حال حاضر به عنوان مکمل به فروش می‌رسد و پذیرش اصلی را به عنوان یک کالای سالم، طبیعی و پرکالری دریافت کرده است. تحقیقات در زمینه Stevia منجر به استخراج دو ماده شیمیایی متفاوت (متانول و اتیل‌استات) از برگ گیاه شد. این عصاره‌ها حاوی انواع آنتی‌اکسیدان‌ها متنوع می‌باشند.

فعالیت آنتی‌اکسیدانی عصاره‌ها مورد آزمایش قرار گرفت تا تعیین شود که چه مقدار عصاره برای حذف نیمی از رادیکال‌های آزاد از محلول مورد نیاز است. برای عصاره متانول، عصاره 47.66 میکروگرم در هر میلی‌لیتر مورد نیاز بود، در حالی که تنها 9.26 میکروگرم در هر میکرولیتر عصاره اتیل استات مورد نیاز است که در برابر رادیکال‌های هیدروکسید، مقدار اتیل‌استات مورد نیاز به 3.08 میکروگرم در هر میلی‌لیتر کاهش یافت.

محققان سپس توانایی عصاره‌ها را برای محافظت از رشته‌های DNA در برابر آسیب‌های رادیکال‌های هیدروکسید آزمایش کردند. تنها 0.1 میلی‌گرم در هر لیتر از عصاره اتیل‌استات برای مهار آسیب DNA  در نظر گرفته شد. آسیب DNA به انواع بیماری‌ها، به ویژه سرطان، مشکلات تولید مثل و نقص‌های پیشرفته مرتبط است. توقف آسیب DNA هم‌چنین یک کلید برای طول عمر بیشتر خواهد بود.

عصاره Stevia میزان ۳۰۰ برابر شیرینی بیشتری نسبت به شکر دارد و به راحتی به غذاها یا نوشیدنی‌ها افروده می‌شود که باعث جلوگیری از افزایش قابل توجهی در میزان قند خون می‌شود و برای بیماران دیابتی ایمن است.

Stevia در حال حاضر به عنوان یک شیرین‌کننده در کشورهای مختلف از جمله برزیل، کانادا، چین و ژاپن فروخته می‌شود اما هنوز در ایالات متحده و اتحادیه اروپا مورد تایید قرار نگرفته است. اگرچه Stevia برای چندین دهه بدون هیچ گونه گزارش از مشکلات بهداشتی مورد استفاده قرار گرفت، FDA  آن‌را “افزودنی مواد غذایی ناامن” در سال 1991 نامگذاری کرد و استفاده از آن‌را به عنوان مکمل‌های غذایی محدود کرد..

تعدادی از مطالعات پیشنهاد کرده‌اند که Stevia ممکن است با متابولیسم انرژی یا سیستم تولید مثل مواجه شود و بخشی از Stevia ممکن است به یک ترکیب موتاژنیک تبدیل شود. اما مطالعات دیگر موفق به اثبات پیامدهای مضر برای استفاده از Stevia نشدند و حتی پیشنهاد کردند که ممکن است مفید باشد. در سال 2006، سازمان بهداشت جهانی (WHO)، پس از بررسی جامع تحقیقات اخیر در مورد stevia و ترکیبات مرتبط آن، نتیجه گرفت که Stevia به ژن‌های انسان یا حیوانات دیگر آسیب نمی‌رساند و بسیاری از اثرات سمی که در مطالعات آزمایشگاهی دیده می‌شود در سلول‌های زنده رخ نمی‌دهد.  WHO هم‌چنین اشاره کرد که Stevia برخی از اثرات مفید را برای بیماران مبتلا به فشار خون بالا یا دیابت نوع 2 نشان داده است.

در نتیجه این مساله مطرح می‌شود که در مقایسه با خطرات آسپارتام، ساکارالوز، ساخارین و سایر شیرین کننده‌های شیمیایی، stevia به مراتب بهترین انتخاب است که این تحقیقات خبر خوبی برای مصرف‌کنندگان و اخبار بد برای صنعت سرطان است، زیرا Stevia جایگزین آسپارتام شده و میزان سرطان کاهش خواهد یافت.

منابع:

Lemus-Mondaca, R., Vega-Gálvez, A., Zura-Bravo, L. and Ah-Hen, K., 2012. Stevia rebaudiana Bertoni, source of a high-potency natural sweetener: A comprehensive review on the biochemical, nutritional and functional aspects. Food Chemistry, 132(3), pp.1121-1132.

Mao, Q.Q., Xian, Y.F., Ip, S.P., Tsai, S.H. and Che, C.T., 2011. Protective effects of peony glycosides against corticosterone-induced cell death in PC12 cells through antioxidant action. Journal of ethnopharmacology, 133(3), pp.1121-1125.

Aslam, K., Nawchoo, I.A. and Ganai, B.A., 2015. In Vitro Antioxidant, Antibacterial Activity and Phytochemical Studies of Primula Denticulata–An Important Medicinal Plant of Kashmir Himalaya. Int J Pharmacol Res, 5(3), pp.49-56.

Ahmad, N., Fazal, H., Abbasi, B.H. and Farooq, S., 2010. Efficient free radical scavenging activity of Ginkgo biloba, Stevia rebaudiana and Parthenium hysterophorous leaves through DPPH (2, 2-diphenyl-1-picrylhydrazyl). International journal of Phytomedicine, 2(3).

بر طبق یک تحقیق جدید عصاره برگ گیاه Stevia دارای مقدار آنتی‌اکسیدان بالایی است که از آسیب DNA و در نتیجه سرطان جلوگیری می‌کند. این نتایج نشان می‌دهد که Stevia ممکن است به عنوان یک منبع بالقوه آنتی‌اکسیدان طبیعی مفید باشد.

Stevia شیرین کننده طبیعی است که توسط FDA برای چندین دهه ممنوع شده است، اما در حال حاضر به عنوان مکمل به فروش می‌رسد و پذیرش اصلی را به عنوان یک کالای سالم، طبیعی و پرکالری دریافت کرده است. تحقیقات در زمینه Stevia منجر به استخراج دو ماده شیمیایی متفاوت (متانول و اتیل‌استات) از برگ گیاه شد. این عصاره‌ها حاوی انواع آنتی‌اکسیدان‌ها متنوع می‌باشند.

فعالیت آنتی‌اکسیدانی عصاره‌ها مورد آزمایش قرار گرفت تا تعیین شود که چه مقدار عصاره برای حذف نیمی از رادیکال‌های آزاد از محلول مورد نیاز است. برای عصاره متانول، عصاره 47.66 میکروگرم در هر میلی‌لیتر مورد نیاز بود، در حالی که تنها 9.26 میکروگرم در هر میکرولیتر عصاره اتیل استات مورد نیاز است که در برابر رادیکال‌های هیدروکسید، مقدار اتیل‌استات مورد نیاز به 3.08 میکروگرم در هر میلی‌لیتر کاهش یافت.

محققان سپس توانایی عصاره‌ها را برای محافظت از رشته‌های DNA در برابر آسیب‌های رادیکال‌های هیدروکسید آزمایش کردند. تنها 0.1 میلی‌گرم در هر لیتر از عصاره اتیل‌استات برای مهار آسیب DNA  در نظر گرفته شد. آسیب DNA به انواع بیماری‌ها، به ویژه سرطان، مشکلات تولید مثل و نقص‌های پیشرفته مرتبط است. توقف آسیب DNA هم‌چنین یک کلید برای طول عمر بیشتر خواهد بود.

عصاره Stevia میزان ۳۰۰ برابر شیرینی بیشتری نسبت به شکر دارد و به راحتی به غذاها یا نوشیدنی‌ها افروده می‌شود که باعث جلوگیری از افزایش قابل توجهی در میزان قند خون می‌شود و برای بیماران دیابتی ایمن است.

Stevia در حال حاضر به عنوان یک شیرین‌کننده در کشورهای مختلف از جمله برزیل، کانادا، چین و ژاپن فروخته می‌شود اما هنوز در ایالات متحده و اتحادیه اروپا مورد تایید قرار نگرفته است. اگرچه Stevia برای چندین دهه بدون هیچ گونه گزارش از مشکلات بهداشتی مورد استفاده قرار گرفت، FDA  آن‌را “افزودنی مواد غذایی ناامن” در سال 1991 نامگذاری کرد و استفاده از آن‌را به عنوان مکمل‌های غذایی محدود کرد..

تعدادی از مطالعات پیشنهاد کرده‌اند که Stevia ممکن است با متابولیسم انرژی یا سیستم تولید مثل مواجه شود و بخشی از Stevia ممکن است به یک ترکیب موتاژنیک تبدیل شود. اما مطالعات دیگر موفق به اثبات پیامدهای مضر برای استفاده از Stevia نشدند و حتی پیشنهاد کردند که ممکن است مفید باشد. در سال 2006، سازمان بهداشت جهانی (WHO)، پس از بررسی جامع تحقیقات اخیر در مورد stevia و ترکیبات مرتبط آن، نتیجه گرفت که Stevia به ژن‌های انسان یا حیوانات دیگر آسیب نمی‌رساند و بسیاری از اثرات سمی که در مطالعات آزمایشگاهی دیده می‌شود در سلول‌های زنده رخ نمی‌دهد.  WHO هم‌چنین اشاره کرد که Stevia برخی از اثرات مفید را برای بیماران مبتلا به فشار خون بالا یا دیابت نوع 2 نشان داده است.

در نتیجه این مساله مطرح می‌شود که در مقایسه با خطرات آسپارتام، ساکارالوز، ساخارین و سایر شیرین کننده‌های شیمیایی، stevia به مراتب بهترین انتخاب است که این تحقیقات خبر خوبی برای مصرف‌کنندگان و اخبار بد برای صنعت سرطان است، زیرا Stevia جایگزین آسپارتام شده و میزان سرطان کاهش خواهد یافت.

منابع:

Lemus-Mondaca, R., Vega-Gálvez, A., Zura-Bravo, L. and Ah-Hen, K., 2012. Stevia rebaudiana Bertoni, source of a high-potency natural sweetener: A comprehensive review on the biochemical, nutritional and functional aspects. Food Chemistry, 132(3), pp.1121-1132.

Mao, Q.Q., Xian, Y.F., Ip, S.P., Tsai, S.H. and Che, C.T., 2011. Protective effects of peony glycosides against corticosterone-induced cell death in PC12 cells through antioxidant action. Journal of ethnopharmacology, 133(3), pp.1121-1125.

Aslam, K., Nawchoo, I.A. and Ganai, B.A., 2015. In Vitro Antioxidant, Antibacterial Activity and Phytochemical Studies of Primula Denticulata–An Important Medicinal Plant of Kashmir Himalaya. Int J Pharmacol Res, 5(3), pp.49-56.

Ahmad, N., Fazal, H., Abbasi, B.H. and Farooq, S., 2010. Efficient free radical scavenging activity of Ginkgo biloba, Stevia rebaudiana and Parthenium hysterophorous leaves through DPPH (2, 2-diphenyl-1-picrylhydrazyl). International journal of Phytomedicine, 2(3).

بر طبق یک تحقیق انجام شده MitoQ یک آنتی‌اکسیدان قوی بوده که به طور خاص در مسیر کاهش پیری شریان‌ها مشارکت می‌کند.
برای حفظ سلامت بدن، رگ‌های خونی باید بتوانند در صورت لزوم خاصیت انعطاف‌پذیری داشته باشند. اندوتلیوم (یک لایه نازک از سلول‌هایی که در رگ‌های خونی قرار دارند) هنگامی که نیاز به انقباض است، یک ماده شیمیایی به نام نیتریک اکساید تولید می‌کند. اکسیدنیتریک به علت تخریب رادیکال‌های آزاد بسیار مهم است، به خصوص رادیکال آزاد سوپراکسید که توسط میتوکندری‌های بدن تولید می‌شود. سوپر اکسید هم‌چنین یکی از آنزیم‌هایی است که به عنوان یک پیش‌رونده برای اکسیدنیتریک عمل کرده و منجر به کاهش سطح مواد شیمیایی و کاهش انقباض عروق خونی می‌شود که به نوبه خود، باعث افزایش خطر بیماری قلبی می‌گردد.
سوپراکسید برای حفظ عملکرد سلولی ضروری است، اما با بالارفتن سن، میتوکندری‌ها این رادیکال آزاد را در مقادیر بالاتری تولید می‌کنند. در عین حال، سطوح آنتی‌اکسیدان‌ها در بدن اغلب با افزایش سن، کاهش می‌یابد که منجر به افزایش سطح سوپراکسید می‌شود. سپس سوپراکسید شروع به آسیب رساندن به خود میتوکندری می‌کند که در نهایت منجر به کاهش سطح آنتی‌اکسیدانی خون و آسیب بیشتر سلولی می‌گردد.
مطالعات قبلی تلاش کرده‌اند از مکمل‌های آنتی‌اکسیدانی برای کاهش سطح سوپراکسید استفاده کنند و از این طریق اتساع عروقی را بهبود بخشد اما هیچ‌کدام موفق نبودند. به منظور جلوگیری از این مشکل، محققان به طور خاص یک آنتی‌اکسیدان را برای تطابق با میتوکندری‌ها طراحی کرده‌اند. این ماده شیمیایی، MitoQ، با افزودن مولکول اتصال‌دهنده میتوکندری به کوآنزیم Q10  عمل آنتی‌اکسیدانی خود را اعمال می کند.

دانشمندان معتقدند که آنتی‌اکسیدان‌ها مانند ویتامین C به صورت خوراکی به مکان‌هایی که در آن انواع اکسیژن فعال ساخته می‌شوند وارد نمی‌شوند. MitoQ اساسا به سمت میتوکندری‌ها حرکت می‌کند. هنگامی که محققان موش‌های سالخورده را با مکمل MitoQ به مدت چهار هفته تیمار کردند، شریان‌های آن‌ها از سطح عملکردی برابر با یک انسان 70 تا 80 ساله به سطح معادل یک انسان 25 تا 35 ساله رسید. علاوه بر این، سطح اکسید نیتریک موش‌ها افزایش یافت، سطح استرس اکسیداتیو آن‌ها کاهش و سلامت میتوکندری آن‌ها بهبود یافت.

یکی از نشانه‌های بالا رفتن سن، اختلال اندوتلیال است. MitoQ به طور کامل عملکرد اندوتلیال را در موش‌های سالم بازسازی کرد و موش‌ها کاملا جوان به نظر می‌رسیدند. اگر چه تست‌های عملکردی هنوز در مراحل اولیه هستند، اما MitoQ می‌تواند به عنوان یک مکمل غذایی و کرم پوستی مصرف شود. CoQ10، شیمیایی که به عنوان پایه برای MitoQ شناخته شده و می‌تواند به عنوان مکمل غذایی کاربرد داشته باشد.
CoQ10 ماده‌ای است که به طور طبیعی توسط بدن تولید می‌شود تا به فعالیت آنزیم‌ها کمک کند، از جمله کمک به میتوکندری در تولید آدنوزین‌تری‌فسفات (ATP)، منبع اصلی انرژی سلولی. CoQ10 به تنهایی برای جلوگیری از آسیب سلولی و بهبود فشار خون بالا کاربرد دارد. هم‌چنین برای برخی از مزایای دیگر از جمله مبارزه با سرطان، بهبود سلامت شناختی، کاهش اثرات پیری، کاهش درد دیابت، کاهش کلسترول بالا و بهبود سلامت قلب، مورد بررسی قرار گرفته است.

منبع:

Gioscia‐Ryan, R.A., LaRocca, T.J., Sindler, A.L., Zigler, M.C., Murphy, M.P. and Seals, D.R., 2014. Mitochondria‐targeted antioxidant (MitoQ) ameliorates age‐related arterial endothelial dysfunction in mice. The Journal of psiology, 592(12), pp.2549-2561.

ویتامینE  اصطلاحی برای یک گروه متشکل از هشت ترکیب محلول در چربی است که در انواع مختلفی از غذاهای کامل یافت می‌شود. این ترکیبات، که آلفاتوکوفرول فعال‌ترین آن‌هاست، دارای نقش‌های بسیاری در بدن هستند.

خواص آنتی‌اکسیدانی

ویتامین E مانند ویتامین A و آنتی‌اکسیدان مهم آن است که نقش اصلی آن در بدن از بین بردن رادیکال‌های آزاد می‌باشد. رادیکال‌های آزاد (که به‌واسطه آلودگی هوا و آب، سیگار کشیدن، تابش آفتاب و مصرف غذاهای فرآوری شده تولید می‌شوند) اتم‌های فعال یا گروه‌های اتمی هستند که حداقل یک الکترون را از دست داده و مجبور به گرفتن الکترون از مولکول‌های اطراف در جهت تثبیت خودشان به طرز ناخوشایند می‌باشند که باعث خرابی در بدن می‌شود. درواقع، فعالیت رادیکال آزاد بدون کنترل، علت اصلی پیری سریع و هم‌چنین بیماری‌های دژنراتیو مانند سرطان، آرتریت، بیماری آلزایمر و آب مروارید است. از آنجا که ویتامین E می‌تواند این رادیکال‌های آزاد را خنثی کند، می‌تواند در جلوگیری از این بیماری‌های جدی موثر باشد.

تقویت سیستم قلبی عروقی

ویتامین E نقش مهمی در سیستم قلبی‌عروقی دارد.

• به تشکیل سلول‌های قرمز خون کمک می‌کند تا اطمینان حاصل شود بافت اکسیژن کافی دریافت می‌کند (که به نوبه خود بدن را از کم خونی محافظت می‌کند).
• از طريق گسترش عروق خونی، از انقباض پلاکت‌ها و ايجاد لخته جلوگیری می‌کند.
• از اکسیداسیون کلسترول و مسدود شدن شریان‌ها جلوگیری می‌کند. به همین علت، سطح بالایی از ویتامین E در بدن با کاهش حملات قلبی غیرطبیعی و سکته مغزی در افراد ارتباط دارد. ویتامین E هم‌چنین عوارض مربوط به دیابت را کاهش می‌دهد.

ویتامین E مانند بسیاری از ویتامین‌های دیگر، به خصوص ویتامین‌های B، به حفظ عملکرد سلول کمک می‌کند. به عنوان مثال، ویتامین E در تمایز سلولی نقش دارد،  فرآیند تبدیل سلول‌های عمومی به سلول‌های تخصصی که موجب بهبود ارتباط سلولی می‌شود. علاوه بر این، ویتامین E با تنظیم بیان ژن نیز همراه است، به این معنی که به عملکرد ​​و تولید آنزیم‌های خاص، پروتئین‌ها و هورمون‌ها در بدن کمک می‌کند.

چقدر ویتامین E  نیاز داریم؟

بر اساس منابع رسمی، مصرف روزانه 15 میلی‌گرم (22.4 واحد بین المللی) ویتامین E برای مردان و زنان بالای 14 سال توصیه می‌شود. بالاترین سطح ایمن ویتامین E برای بزرگسالان 1500 واحد بین‌المللی در روز برای مصرف طبیعی (یعنی غذا بر اساس فرم‌های ویتامین E ) و 1000 واحد بین‌المللی در روز برای فرم‌های مصنوعی ویتامین E می‌باشد. بیش از این سطوح ممکن است خونریزی بیش از حد ناشی از اثرات ضد انعقادی ویتامین E رخ دهد.

کمبود ویتامین E چیزی نیست که اکثر ما نگران آن هستیم چون تعداد زیادی از غذاها حاوی آن هستند. به این ترتیب، منابع بسیار خوبی از ویتامین شامل روغن جوانه گندم، دانه‌های آفتابگردان، بادام، روغن گلرنگ، فندق، بادام زمینی، اسفناج و بروکلی می‌تواند در رژیم غذایی ما قرار بگیرد.

منابع:

Burton, G.W. and Traber, M.G., 1990. Vitamin E: antioxidant activity, biokinetics, and bioavailability. Annual review of nutrition, 10(1), pp.357-382.

Traber, M.G. and Atkinson, J., 2007. Vitamin E, antioxidant and nothing more. Free Radical Biology and Medicine, 43(1), pp.4-15.

Packer, J.E., Slater, T. and Willson, R.L., 1979. Direct observation of a free radical interaction between vitamin E and vitamin C. Nature, 278(5706), pp.737-738.

astaxanthin ساختارهای سلولی خاصی در دریا هستند که به رنگ صورتی مشاهده شده و در رژیم غذایی موجودات دریایی وجود دارند ، این ماده به کاهش استرس اکسیداتیو، افزایش پاسخ ایمنی، مهار التهاب کمک کرده و حتی مانع رشد و گسترش سلول‌های سرطانی می‌شود.
مطالعات نشان می‌دهد این ماده می‌تواند به عنوان یک نوع کرم ضد آفتاب طبیعی در محافظت از پوست و بدن در برابر استرس اکسیداتیو ناشی از اشعه ماوراء بنفش عمل کند اما این کاروتنوئید شگفت‌انگیز عملکردهای بیشتری در جهت سلامتی بدن داراست. محققان دانشکده علوم غذایی دانشگاه واشنگتن، اثرات Astaxanthin را بر روی یک گروه از زنان شرکت‌کننده بررسی کردند که همگی آن‌ها 2 تا 8 میلی‌گرم Astaxanthin به مدت هشت هفته دریافت کردند. در پایان هشت هفته، بر روی همگی زنان آزمایش توبرکولین انجام شد.
نتایج نشان دادند که مکمل Astaxanthin می‌تواند به جلوگیری از آسیب DNA در بدن کمک کند، به ویژه هنگامی‌که در دوزهای بالاتر مصرف شود. رژیم غذایی دارای Astaxanthin با كاهش غلظت پروتئین C-reactive در پلاسما همراه است، كه سطح بالای آن به طور معمول نشان‌دهنده آترواسكلروز یا ضخیم شدن دیواره شریانی است.

علاوه براین محققان متوجه شدند که Astaxanthin می‌تواند به طور طبیعی از تولید بیش از حد لنفوسیت‌ها جلوگیری کند. این شرایط یک بیماری شناخته شده به عنوان لنفوپرولیفراسیون است که منجر به افزایش فعالیت سیتوتوکسیک سلول‌های قاتل طبیعی در بدن شده که جزء کلیدی ایمنی ذاتی است. رژیم غذایی Astaxanthin بیومارکرهای آسیب DNA را کاهش می‌دهد و پاسخ ایمنی را در زنان جوان سالم افزایش می‌دهد. Astaxanthin هم‌چنین یک آنتی‌اکسیدان قوی است که می‌تواند از ایجاد زخم جلوگیری کند.

یک مطالعه در نشریه اروپایی فارماکولوژی نشان داد مصرف Astaxanthin برای سلامت دستگاه گوارش نیز مفید است. از آن‌جایی که Astaxanthin یک آنتی‌اکسیدان شناخته شده است که رادیکال‌های آزاد مضر را از بدن دفع می‌کند، محققان بخش Biotechnology Cell موسسه تحقیقات تکنولوژی مواد غذایی مرکزی هند به مطالعه این مساله پرداختند که آیا Astaxanthin ممکن است به جلوگیری از زخم کمک کند یا خیر؟
پس از تجویز مقدار متفاوت از Astaxanthin برای آزمایش موش، آن‌ها دریافتند که این مواد مغذی قدرتمند حفاظت قوی برای موسین معده فراهم می‌کند که به نظر می‌رسد برای محافظت از دستگاه گوارش از آسیب اسید، میکروارگانیسم‌های بیماری‌زا و سایر مواد مهاجم دیگر بسیار مفید است. Astaxanthin هم‌چنین به میزان قابل توجهی منجر به تولید آنزیم آنتی‌اکسیدانی در روده، از جمله آنتی‌اکسیدان اصلی گلوتاتیون پروکسیداز می‌شود.
افزایش توانایی آنتی‌اکسیدانی مانند تخریب رادیکال آزاد نشان می دهد که Astaxanthin ممکن است از آسیب‌های مخاطی معده از طریق مکانیزم آنتی‌اکسیدانی محافظت کند. این فرم Astaxanthin به مراتب بهتر از ضدزخم و داروی PPI مانند امپرازول در محافظت از دستگاه گوارش در برابر آسیب‌ها می‌باشد.

منبع:

Park, J.S., Chyun, J.H., Kim, Y.K., Line, L.L. and Chew, B.P., 2010. Astaxanthin decreased oxidative stress and inflammation and enhanced immune response in humans. Nutrition & metabolism, 7(1), p.18.

CRISPR در زمان ویرایش DNA به طور تصادفی باعث ایجاد جهش در RNA می‌شود. محققان چندین سال پیش گزارش دادند که  سیستم ویرایش قدرتمند ژنوم به نام CRISPR را ایجاد کرده‌اند که می‌تواند با دقت بالا تغییرات مورد نیاز در ژنوم را ایجاد کند. اما نقاط ضعف ویرایش‌گرهای باز به طور فزاینده‌ای ظاهر می‌شوند. مطالعه جدید نشان می‌دهد که ویرایش‌گرها می‌توانند به طور تصادفی رشته‌های RNA را تغییر دهند که به ساخت پروتئین‌ها و یا انجام سایر وظایف سلولی کلیدی کمک می‌کند. محققان می‌گویند این مساله می‌تواند درمان‌های ایمنی را پیچیده‌تر کند و سایر برنامه‌های تحقیقاتی را مختل نماید.

بیماری‌ انسانی سلول داسی شکل به وسیله یک جهش نقطه‌ای در یکی از بازهای DNA، آدنین، گوانین، سیتوزین و تیمین ایجاد شده است و CRISPR  اغلب دچار مشکل در ویرایش باز اشتباه، شده است. این به این دلیل است که CRISPR رشته DNA را در مکان‌های هدف برش می‌دهد و پس از آن مکانیسم‌های ویرایش سلول را به کار می‌گیرد تا ساخت توالی اصلاح شده DNA را برای تصحیح جهش انجام دهد. در مقابل ویرایش به طور شیمیایی یک نقطه DNA را توسط آنزیم‌هایی که deaminases نامیده می‌شوند تغییر می‌دهند و نیازی به برش یا کمک از سلول نیست.

 CRISPR  مکان‌های هدف در ژنوم را شناسایی می‌کند و این مکان‌ها را ویرایش می‌کند اما تاثیراتی نیز بر روی نقاط غیر هدف RNA ( دارای سه باز مشابه با DNA ) دارد. بنابراین جی. کیت جونگ، پاتولوژیست و زیست‌شناس مولکولی در بیمارستان عمومی ماساچوست در بوستون، تیمی را هدایت کرد که ویرایش CRISPR را در سلول‌های کبدی و کلیه بدن انسان بررسی می‌کند. یافته‌های آن‌ها نشان می‌دهد که این نوع ویرایش می‌تواند RNA را تغییر دهد. نتایج این بررسی در مجله Nature چاپ شده است.

جونگ بیان می‌کند که آن‌ها قبلا deaminases را طراحی کرده‌اند که به طور قابل ملاحظه‌ای تعدادی از ویرایش‌های غلط RNA را کاهش می‌دهد. جونگ می‌گوید “این برای ما خیلی دلگرم‌کننده بود.” “ما در نهایت مهندسان پروتئین هستیم، و می‌خواهیم بدانیم که آیا می‌توانیم سیستمی را مهندسی کنیم تا جهش‌ها از بین بروند.”

دیوید لیو، شیمیدان دانشگاه هاروارد که نخستین ویرایشگر باز را ایجاد کرد یادآور می‌شود که deaminases به طور طبیعی سلول‌های RNA را ویرایش می‌کند و تأکید می‌کند که پیامدهای بیولوژیکی چنین ویرایشی نامشخص است. او اضافه می‌کند که در مطالعات آزمایشگاهی خود راجع به ویرایش باز نیز رونوشت‌های غیر هدف را پیدا کرده‌اند، اما این مساله در مقادیر پایین‌تری رخ داده است.

هر دو لیو و جونگ تأکید می‌کنند که در نتیجه پژوهش‌های خود موفق به دست‌یابی به  deaminasesهایی شده اند که فقط بر روی DNA یا RNA عمل ویرایش را انجام می‌دهد و این باعث می‌شود تا آن‌ها اطمینان حاصل کنند که می‌توانند اثرات غیر هدف که توسط ویرایش ژنومی ایجاد می‌شد را از بین ببرند. ویرایش باز هنوز هم ابزار قدرتمندی برای از بین بردن جهش‌ها و از بین بردن اشتباهات رونویسی است که برخی تشخیص‌های غیر هدف باید بیشتر مورد مطالعه قرار بگیرند.

منابع:

Grünewald, J., Zhou, R., Garcia, S.P., Iyer, S., Lareau, C.A., Aryee, M.J. and Joung, J.K., 2019. Transcriptome-wide off-target RNA editing induced by CRISPR-guided DNA base editors. Nature, 569(7756), p.433.

Listgarten, J., Weinstein, M., Kleinstiver, B.P., Sousa, A.A., Joung, J.K., Crawford, J., Gao, K., Hoang, L., Elibol, M., Doench, J.G. and Fusi, N., 2018. Prediction of off-target activities for the end-to-end design of CRISPR guide RNAs. Nature biomedical engineering, 2(1), p.38.

بر طبق یک تحقیق انجام شده MitoQ یک آنتی‌اکسیدان قوی بوده که به طور خاص در مسیر کاهش پیری شریان‌ها مشارکت می‌کند.
برای حفظ سلامت بدن، رگ‌های خونی باید بتوانند در صورت لزوم خاصیت انعطاف‌پذیری داشته باشند. اندوتلیوم (یک لایه نازک از سلول‌هایی که در رگ‌های خونی قرار دارند) هنگامی که نیاز به انقباض است، یک ماده شیمیایی به نام نیتریک اکساید تولید می‌کند. اکسیدنیتریک به علت تخریب رادیکال‌های آزاد بسیار مهم است، به خصوص رادیکال آزاد سوپراکسید که توسط میتوکندری‌های بدن تولید می‌شود. سوپر اکسید هم‌چنین یکی از آنزیم‌هایی است که به عنوان یک پیش‌رونده برای اکسیدنیتریک عمل کرده و منجر به کاهش سطح مواد شیمیایی و کاهش انقباض عروق خونی می‌شود که به نوبه خود، باعث افزایش خطر بیماری قلبی می‌گردد.
سوپراکسید برای حفظ عملکرد سلولی ضروری است، اما با بالارفتن سن، میتوکندری‌ها این رادیکال آزاد را در مقادیر بالاتری تولید می‌کنند. در عین حال، سطوح آنتی‌اکسیدان‌ها در بدن اغلب با افزایش سن، کاهش می‌یابد که منجر به افزایش سطح سوپراکسید می‌شود. سپس سوپراکسید شروع به آسیب رساندن به خود میتوکندری می‌کند که در نهایت منجر به کاهش سطح آنتی‌اکسیدانی خون و آسیب بیشتر سلولی می‌گردد.
مطالعات قبلی تلاش کرده‌اند از مکمل‌های آنتی‌اکسیدانی برای کاهش سطح سوپراکسید استفاده کنند و از این طریق اتساع عروقی را بهبود بخشد اما هیچ‌کدام موفق نبودند. به منظور جلوگیری از این مشکل، محققان به طور خاص یک آنتی‌اکسیدان را برای تطابق با میتوکندری‌ها طراحی کرده‌اند. این ماده شیمیایی، MitoQ، با افزودن مولکول اتصال‌دهنده میتوکندری به کوآنزیم Q10  عمل آنتی‌اکسیدانی خود را اعمال می کند.

دانشمندان معتقدند که آنتی‌اکسیدان‌ها مانند ویتامین C به صورت خوراکی به مکان‌هایی که در آن انواع اکسیژن فعال ساخته می‌شوند وارد نمی‌شوند. MitoQ اساسا به سمت میتوکندری‌ها حرکت می‌کند. هنگامی که محققان موش‌های سالخورده را با مکمل MitoQ به مدت چهار هفته تیمار کردند، شریان‌های آن‌ها از سطح عملکردی برابر با یک انسان 70 تا 80 ساله به سطح معادل یک انسان 25 تا 35 ساله رسید. علاوه بر این، سطح اکسید نیتریک موش‌ها افزایش یافت، سطح استرس اکسیداتیو آن‌ها کاهش و سلامت میتوکندری آن‌ها بهبود یافت.

یکی از نشانه‌های بالا رفتن سن، اختلال اندوتلیال است. MitoQ به طور کامل عملکرد اندوتلیال را در موش‌های سالم بازسازی کرد و موش‌ها کاملا جوان به نظر می‌رسیدند. اگر چه تست‌های عملکردی هنوز در مراحل اولیه هستند، اما MitoQ می‌تواند به عنوان یک مکمل غذایی و کرم پوستی مصرف شود. CoQ10، شیمیایی که به عنوان پایه برای MitoQ شناخته شده و می‌تواند به عنوان مکمل غذایی کاربرد داشته باشد.
CoQ10 ماده‌ای است که به طور طبیعی توسط بدن تولید می‌شود تا به فعالیت آنزیم‌ها کمک کند، از جمله کمک به میتوکندری در تولید آدنوزین‌تری‌فسفات (ATP)، منبع اصلی انرژی سلولی. CoQ10 به تنهایی برای جلوگیری از آسیب سلولی و بهبود فشار خون بالا کاربرد دارد. هم‌چنین برای برخی از مزایای دیگر از جمله مبارزه با سرطان، بهبود سلامت شناختی، کاهش اثرات پیری، کاهش درد دیابت، کاهش کلسترول بالا و بهبود سلامت قلب، مورد بررسی قرار گرفته است.

منبع:

Gioscia‐Ryan, R.A., LaRocca, T.J., Sindler, A.L., Zigler, M.C., Murphy, M.P. and Seals, D.R., 2014. Mitochondria‐targeted antioxidant (MitoQ) ameliorates age‐related arterial endothelial dysfunction in mice. The Journal of psiology, 592(12), pp.2549-2561.