هایپراکسیدهای لیپیدی واسطههای غیر رادیکالی هستند که از اسیدهای چرب غیر اشباع، فسفولیپیدها، گلیکولیپیدها، استرهای کلسترول و کلسترول حاصل میشوند. تولید این واسطهها در واکنشهای آنزیمی و غیرآنزیمی گونههای شیمیایی که از آنها تحت عنوان گونههای فعال اکسیژن (Reactive Oxygen Species) نامبرده میشود، اتفاق میافتد. این گونههای شیمیایی با تخریبی که در بافتهای مختلف ایجاد میکنند، باعث بسیاری از تغییرات سمی در سیستمهای بیولوژیک هستند. گونههای فعال اکسیژن به همراه سایر رادیکالهای هیدروکسیل، لیپید اکسیل یا رادیکالهای پروکسیل، اکسیژن منفرد و پراکسینیتریت حاصل از نیتروژن اکساید تحت عنوان رادیکالهای آزاد نامیده میشوند. این گونههای شیمیایی ماهیت غیرمستقل داشته و یک یا چند الکترون منفرد در اوربیتال اتمی یا مولکولی دارند. آنها به دو روش گرفتن یا دادن الکترون توسط یک غیررادیکال ایجاد میشوند و میتوانند طی واکنشی به نام Homolytic fission یا همکافت ایجاد شوند. طی این واکنش یک پیوند کووالانسی میشکند و هر یک از اتمهای طرفین پیوند یک الکترون منفرد را تصاحب میکنند. واکنش همکافت فعالترین گونههای فعال، یعنی رادیکال هیدروکسیل OH را میسازد. طی واکنش سوختن نیز در دمای بالا با شکستن پیوندهای C-C، C-H و C-O یک پروسه رادیکال آزاد اتفاق میافتد. برعکس این مکانیسم تحت عنوان Heterolytic Fission یا ناهمکافت نام دارد که طی آن پس از شکستن پیوند کووالانسی، یکی از اتمها هر دو الکترون پیوندی را گرفته و دراای بار منفی میشود و در مقابل نیز اتمی با یک اوربیتال خالی دارای بار مثبت میشود.
برچسب: اکسید
روشهای تعیین ظرفیت آنتی اکسیدانتی (قسمت اول)
شواهد بیوشیمیایی، زیستی و بالینی فراوان وجود دارد که نشان میدهد واکنش اکسایشی ناشی از رادیکالهای آزاد (ROS) درایجاد بیماریهای مختلف، تسریع پیری و فساد موادغذایی دخالت دارد. به دلیل خاصیت آنتی اکسیدانها در ممانعت از اثرات رادیکال آزاد در ایجاد بیماریها و فساد مواد غذایی، نقش و اثر آنتی اکسیدانها مورد توجه محققین، پزشکان وعموم مردم قرار گرفته است و مطالعات ارزیابی ظرفیت آنتی اکسیدانی یکی از متداولترین موضوعات مورد بررسی در سالهای اخیر بوده است.روشهای تعیین ظرفیت آنتی اکسیدانی بر اساس ساز و کار انتقال اتم هیدروژن شامل TRAP،ORAC و CBA و بر اساس سازوکار روش انتقال الکترون شاملFRAP , TEAC و DPPH میباشد. در کنار این روشهای تقریبا سنتی در سالهای اخیر روشهای دستگاهی مانند DSC نیز در تعیین ظرفیت آنتی اکسیدانی و پیشرفت اکسیداسیون مطرح شده است.در اینجا به بررسی معایب و مزایای روش TRAP می پردازیم.TRAP یکی از روشهای متداول تعیین ظرفیت آنتی اکسیدانی پلاسمای خون میباشد. در این روش نیز سرعت پراکسیداسیون القا شده توسط AAPH (2’-Azobis (2-AmidinoPropane) Hydrochloride) از طریق کاهش شدت فلوئورسنس پروتئین آر فیکواریترین اندازه گرفته میشود. روش TRAP به طرق متعددی انجام میشود روش اولیه آزمون TRAP به این ترتیب است که بعد از اضافه کردن AAPH به پلاسما مقدار اکسیداسیون مواد قابل اکسید شدن از طریق اندازهگیری مقدار اکسیژن مصرفی در طول واکنش توسط الکترودهای اکسیژن اندازه گرفته میشود. در حضور آنتی اکسیدانها در پلاسما زمان آغاز واکنش اکسیداسیون و یا مصرف اکسیژن به تاخیر میافتد. مدت زمان فاز تاخیری پلاسما با زمانی که مقادیر خاصی از استاندارد یا Trolox به پلاسمای خون اضافه شده است (استاندارد داخلی) مقایسه شده و به این ترتیب مقدارظرفیت آنتی اکسیدانی خون محاسبه میشود.
مزايا و معايب روشTRAP
این روش را میتوان جهت ارزیابی ظرفیت آنتی اکسیدانی سرم و یا پلاسما (به طور کلی شرایط داخل بدن) بکار برد و میزان ظرفیت آنتی اکسیدانهای غیرآنزیمی مانند گلوتاتیون و آسکوربیک اسید را اندازه گرفت اما از آنجایی که نقطه پایانی متفاوتی را میتوان برای این روش در نظر گرفت بنابراین امکان مقایسه نتایج در تحقیقات مختلف وجود ندارد. این روش نسبتا پیچیده و زمانبر بوده و علاوه بر این اجرای آن نیاز به تخصص و تجربه دارد.
در بخش بعدی به بررسی روش ORAC در سنجش ظرفیت آنتی اکسیدانتی میپردازیم. برای مطالعه ادامه مطلب کلیک کنید.
منبع:
حسینی سپیده، قراچورلو مریم، غیاثی طرزی بابک و قوامی مهرداد. مروری بر روشهای تعیین ظرفیت آنتی اکسیدانی (اساس واکنش، روش کار، نقاط قوت و ضعف). Food Technology and Nutrition.