نوشته شده در دیدگاه‌تان را بنویسید

۹ تجربه بد از کار کردن در یک آزمایشگاه

فارغ از هر محتوای داخلی، عنوانی که از یک شماره و یک صفت استفاده کرده باشه آدمو جذب می‌کنه. ممکنه هیچ تمایلی به دونستن مطالب در مورد چیزبرگر نداشته باشم اما یه مطلب بنویس و عنوان “۸ چیزی که در مورد چیزبرگر نمی‌دانید” روش بذار، اونموقع احساس می‌کنم که باید بخونمش. گذشته از تمام این‌ها کار کردن تو آزمایشگاه خیلی سخته و تقریبا تمام کسانی که در یک آزمایشگاه کار می‌کنن زندگی اجتماعی مناسبی ندارند.

ممکنه شما یک انسان معمولی و غیر دانشمند باشین. ولی اگه فردی هستین که در آزمایشگاه به کار پژوهشی مشغوله، این موارد رو حتما دنبال کنین:

۹- دوستان غیر دانشمند شما، نمی‌فهمن دارین چیکار می‌کنین.

حتی وقتی خارج از محیط کاری افراد در مورد کارشون صحبت می‌کنن می‌تونن تو جملات کوچک دستاوردهاشون رو خلاصه کنن. مثلا می‌گن من یه ماکت ساختم یا یه مشتری امروز راضی از دفتر ما اومد بیرون. شما چی می‌خواین بگین؟ “من امروز درمان … همم نه درمان که نمی‌شه گفت من کشف کردم که… نه،نه کشف خیلی کلمه بزرگیه بهتره بگیم تست کردم. می‌دونی تست‌ها داره جلو می‌ره و سوال‌های جدیدی رو برامون آشکار می‌کنه. پس…. چیه بابا نگا می‌کنین؟!” البته زیاد سخت نگیرین. اوضاع دوستان محصل رشته انسانی بدتر از شماست.

۸- دانشمندی که در حال حاضر موفقه، حاصل کار همه‌رو برمی‌داره.

اگه شما چیزیو کشف کنین، استادتون امتیازشو می‌بره. اگه مقاله‌ای بنویسین بیشترین امتیاز برای استادتونه. اگه طرح پژوهشی به تصویب برسونین، گرنتش به استادتون می‌رسه. خوب اگه شما خوش شانس باشین می‌تونین مقالات بیشتری بنویسین و پروپوزال‌های بیشتری به تصویب برسونین و CV استادتون رو بیشتر کنین.

۷- وسایل آزمایشگاهی خیلی گرون و شکننده‌ن.

اوه! شما بهتره یا این وسیله شکسته رو جایگزین کنی یا بری یه جای دیگه تحصیل کنی.

۶- بعضی مواقع آزمایش به دلایلی شکست می‌خوره، بعضی موارد بدون هیچ دلیلی

هرکسی که تو آزمایشگاه کار کرده می‌دونه چیزهایی که ماه‌ها و یا حتی سال‌ها خوب کار می‌کردند یهو از کار میوفتن (به عبارتی آزمایشگاه مثل اینترنت اکسپلورر می‌مونه). این تغییرات ناگهانی تصویر شما از کلیت پروژه رو تغییر می‌ده و بعضی مواقع حتی به این فکر میوفتین که طراحی آزمایش اشتباه بوده. ممکنه سال‌ها وقتتونو با فرضیه اینکه “دفعه پیش وقتی نمونه رو Load می‌کردم بینی بالا کشیدم و دستگاه به طرز خوبی کار کرد پس از این به بعد وقتی با این دستگاه کار کردم بیشتر بینی بالا می‌کشم” تلف کنین.

۵- برنامه شما به چیزهای زیاد و بی‌خود وابسته‌س

رده‌های سلولی لعنتی، لازم که بصورت دوره‌ای و سوای برنامه‌های شخصی‌تون بهشون سر بزنین و محیط عوض کنین. اگه شما تو آزمایشگاه کار نمیکردین می‌تونستین زندگی اجتماعی بهتری داشته باشین و بله این کار آزمایشگاهیه، شوخی که نیس!

۴- چیزی که همه‌روزه از اخبار علمی می‌شنویم این انتظارو میاره که هر هفته شق‌القمر داشته باشیم

تا حالا یه دستاورد خیلی بزرگ تو آزمایشگاه داشتین؟ منم نداشتم. مطمئنا آزمایش‌های موفقی داشتین و معناش اینه که گروه‌های کنترل درست کار کردن و کسی آسیبی ندیده. اما اینکه یه دستاورد بزرگ در حد اورِکا که فرار کنین بیرون و بگین که به یه چیز بزرگ رسیدین خوب حداقل تا الان اتفاق نیافتاده. مگه اینکه برنامه‌ریزی دقیق سماور آشپزخونه که بعد از سال‌ها کار کردن همچنان بعد از مدت معین آب رو می‌جوشونه. شاید باید اینم مقاله کرد!

۳- کار آزمایشگاهی خطرناکه

مردم می‌گن کارشون اذیتشون می‌کنه ولی شما بصورت واقعی دارین با موادی کار می‌کنین که بصورت جدی می‌تونه زندگیتون رو به‌خطر بندازه. موادی مثل مواد شیمیایی، مواد عفونی، دستگاه‌های با ولتاژ بالا و البته یه استاد خشمگین.

۲- باید مثل یه دانشمند لباس بپوشین

یه دوست داشتم که عروسک می‌پوشید و برای برند‌های مختلف تبلیغات می‌کرد. اون موقع فکر می‌کردم که بدتر از این نمی‌تونه باشه. اما بعضی از یونیفورم‌های دانشمندی حس بدتری داره. باید کاورهای کفش استفاده کنین که شباهت زیادی به این داره که انگار کلاه سر کفشاتون گذاشتین. عینک‌های محافظ که پشتش بخار می‌کنه و بیشتر فکر میکنین تو جنگل‌های بارانی استوا دارین کار می‌کنین. و داستان روپوش‌های آزمایشگاه که معمولا بزرگتر از اندازه هستن و خیلی عجیب جلوه می‌کنن.

۱- احساس می‌کنین زمان داره به‌سمت مرگ می‌خزه

شاید نظرتون این باشه که خیلی احساسی و با غلو صحبت می‌کنیم. اگه اینطوره شما احتمالا یه دانشجوی دکترا نبودین و بیشتر از اون مدتی که انتظار داشتین روی موضوعی که زیاد هم بهش علاقه نداشتین کار نکردین. اینارو با مقدار کم درآمد در اون برهه زمانی و دستاورد پایین‌تر از حد انتظارتون از اون پروژه کنار هم قرار بدین و قضاوت کنین.

خوب اگه این مطلب بخش نظرات داشت ممکن بود برین او پایین و نظرات مردم رو راجع به اینکه کارهای سخت‌تری هم وجود داره ببینین.

از همین الان می‌گم “بله” کارهای سخت‌تری هم وجود داره و بله کار کردن در آزمایشگاه زیبایی‌های خاص خودش رو هم داره. شما خودتون دست به کار می‌شین و از یک آزمایش خوب‌طراحی شده لذت می‌برین. می‌تونین سوالاتی در مورد کل جهان بپرسین و بعضا براشون جواب پیدا کنید. اما از اونجایی که عنوان این مطلب با این موارد سازگار نیست بهش نمی‌پردازیم و درک می‌کنم اگه از خوندن این نوشته پشیمون شده باشین. 🙂

برگردان و تصحیح از مقاله‌ای در مجله Science

نوشته شده در دیدگاه‌تان را بنویسید

سامانه جامع تحقیقات،محدودیت‌ پژوهشی را فراموش کنید

یکی از مهمترین دغدغه‌های پژوهشگران به‌خصوص در علوم پزشکی و زیستی عدم دسترسی به منابع کافی است. با وجود این‌که بیشتر این منابع در سرتاسر کشور وجود دارد، اما به‌علت توزیع نامناسب آن‌ها دسترسی برای تمامی محققین میسر نیست. بسیاری از اساتید دانشگاه و به‌خصوص دانشجویان تحصیلات تکمیلی با این مشکل دست به گریبان هستند و این عامل باعث طولانی مدت شدن روند پروژه‌های تحقیقاتی و پایان‌نامه‌ها شده است.

سامانه جامع تحقیقات به عنوان اولین بازار تحقیقاتی کشور معرفی می‌شود و برای حل این مشکل وارد فضای وب ایران شده است. این وبسایت که از آدرس CentralScienceHub.com از ۱۷ آذر ماه ۹۵ در دسترس خواهد بود، با همکاری آزمایشگاه‌های مختلف از سراسر ایران این امکان را به پژوهشگران داده تا به‌راحتی آزمایش و خدمات مد نظر خود را جستجو کنند، آزمایشگاه‌ها را مقایسه و از آن‌ها قیمت بگیرند و از مدت زمان انجام آزمایش مطلع شوند. در صورت توافق طرفین و پرداخت آنلاین هزینه آزمایش، نمونه برای آزمایشگاه ارسال و پس از انجام مراحل آزمایش، گزارش نهایی روی سامانه بارگزاری می‌شود.

استفاده از سامانه جامع تحقیقات برای پژوهشگران رایگان است و آن‌ها تنها هزینه انجام آزمایش را پرداخت می‌کنند. در حال حاضر نیز با همکاری مرکز خدمات آزمایشگاهی دانشگاه صنعتی شریف و ثبت شدن بیش از ۲۰۰ عنوان آزمایش، سامانه آماده ارائه خدمات به پژوهشگران است.

نوشته شده در دیدگاه‌تان را بنویسید

دفاع ایمنی بدون آسیب‌های جانبی

هنگامی که میکروب‌ها ناخواسته وارد بدن می‌شوند، گلبول‌های سفید خون وارد صحنه شده و شروع به مبارزه با آن‌ها می‌کنند. فرآیندی که در آن گلبول‌های سفید با مهاجمان به مبارزه می‌پردازند باید بسیار دقیق باشد، در غیر این صورت ممکن است بخش سالمی از بدن به وسیله یک نوع آسیب بیولوژیکال که بدن به خود وارد می‌کند، دچار آسیب گردد. محققان دانشگاه بازل سوئیس، نقش آنزیم مهمی را در این فرآیند کشف کرده‌اند که به گلبول‌های سفید خون اجازه می‌دهد تا با دقت بسیار بالا همانند یک تک تیرانداز ماهر به عوامل بیگانه حمله کنند.

این آنزیم میلو پراکسیداز (MPO) نام دارد و ظاهر سبزرنگی که در مناطق عفونی بدن مشاهده می‌شود ناشی از این ترکیب است. هنگامی که یک گلبول سفید خون به یک باکتری حمله می‌کند، پراکسید هیدروژن (H2O2) آزاد شده و MPO این ماده را به HOCL یا هیپوکلریک اسید تبدیل می‌کند، که مانند یک انفجار کوچک عمل کرده و باکتری‌ها را در شعاع کمتر از 1 میکرومتر از طریق ایجاد سوراخ‌هایی در آنها از بین می‌برد.

پروفسور Dirk Bumann، سرپرست این تیم تحقیقاتی، در این‌باره توضیح می‌دهد که: “باکتری‌ها در برابر این بمب اسیدی ابزاری جهت مقاومت ندارند و از آنجایی که هیپوکلریک اسید بسیار واکنش پذیر است، بلافاصله با نزدیکترین بیومولکول‌ها واکنش داده و فقط به صورت موضعی عمل کرده و به محیط‌های اطراف گسترش نمی‌یابد، در نتیجه باکتری‌ها از بین رفته و بافت‌های اطراف آن مصون مانده و آسیبی نمی‌بینند.”

اساسا MPO به عنوان یک سیستم کنترلی-مهاری عمل کرده تا پراکسید هیدروژن تبدیل شده، تنها در یک منطقه کوچک آزاد شود.

محققان برای پاسخ به این سوال که عدم وجود آنزیم میلوپراکسیداز در بدن می تواند چه عواقبی بدنبال داشته باشد؟ به بررسی سلولهای افرادی که این آنزیم را به دلیل ژنتیکی نداشتند، پرداختند. در این افراد، گلبول های سفید خون همچنان H2O2 را در مواجهه با یک عامل خارجی آزاد می‌کردند، اما این هیدروژن پراکسید هرگز به هیپوکلریک اسید تبدیل نمی‌شد که ماحصل آن کشته‌شدن باکتری‌ها بهمراه آسیب رسیدن به بافت‌های اطراف بود. Nina Khanna، بعنوان عضوی از این تیم تحقیقاتی می‌افزاید: ” آسیب همزمان به سلول‌های خونی و بافت‌ها بدون حضور MPO، ممکن است ناشی از عواقب درازمدت پیری زودرس و سرطان باشد اما هنوز به طور سیستماتیک مورد بررسی قرار نگرفته است.”

علاوه بر این، محققان دریافتند که آزاد شدن H2O2 در موش‌هایی که MPO را نداشتند و با سالمونلا آلوده شده بودند، سبب آسیب بافتی همراه با «تشدید آسیب‌های اکسیداتیو در لیپیدها و DNA» شده بود.

محققان می‌گویند این یافته‌ها می‌تواند به ایجاد استراتژی‌های جدید درمانی برای مبارزه با عفونت‌های باکتریایی کمک کند.

جهت مطالعه بیشتر می‌توانید به مقاله این تحقیق که در مجله nature microbiology به چاپ رسیده مراجعه نمایید.

منبع:

Schürmann N, Forrer P, Casse O, Li J, Felmy B, Burgener AV, Ehrenfeuchter N, Hardt WD, Recher M, Hess C, Tschan-Plessl A. Myeloperoxidase targets oxidative host attacks to Salmonella and prevents collateral tissue damage. Nature microbiology. 2017 Jan 23;2:16268.

نوشته شده در دیدگاه‌تان را بنویسید

نانو ذرات به جنگ عفونت‌های مزمن باکتریایی می‌آیند

محققان دانشگاه New South Wales استرالیا روش جدیدی برای مقابله با بیوفیلم‌های مضر ارائه کرده‌اند. روشی غیر سمی که ترکیبی از نانوذرات هدفمند شده با گرما است و می‌تواند طیف وسیعی از کاربردها را داشته باشد.

هنگامی که باکتری‌ها به صورت یک سلول واحد هستند و هنوز ساختار بیوفیلم را تشکیل نداده‌‌اند می‌توان با استفاده از آنتی بیوتیک‌ها به مقابله با آنها پرداخت. این درحالی است که اگر  این باکتری‌ها زمان کافی برای تشکیل بیوفیلم را داشته باشند، اغلب با هم یکپارچه می‌شوند تا یک بیوفیلم را تشکیل دهند، و نتیجتاً به یک ماتریکس تبدیل می‌شوند که مقابله با آن امری بسیار دشوار است.

حدود 80 درصد از عفونت‌ها با بیوفیلم‌ها در ارتباط هستند. همچنین این ساختار می‌تواند تجهیزاتی نظیر کاتتر دیالیز را آلوده کند که از مشکلات همیشگی و رو به رشد بیمارستان‌ها در سراسر جهان به شمار می‌رود. محققان دانشگاه UNSW با بررسی‌های خود بر روی Pseudomonas aeruginosa موفق شدند به راه جدیدی برای مقابله با این مسئله دست یابند.

برای انجام این کار، محققان نانوذرات اکسید آهن را به محل تشکیل بیوفیلم تزریق کرده و آنها را با استفاده از یک میدان مغناطیسی گرم کردند که منجر به افزایش 5 درجه سانتیگرادی دما گردید و باعث ایجاد هیپرترمی موضعی شد. مشاهدات این تیم تحقیقاتی نشان داد که این نانو ذرات منجر پراکندگی سلول‌های بیوفیلم می‌گردند. در نتیجه، هنگامی که این ماتریکس سلولی شکسته می‌شود، دسترسی و مقابله با باکتری به سادگی انجام خواهد شد.

پروفسور کریل بویر سرپرست این تیم تحقیقاتی می‌گوید: “استفاده از پلیمر نانوذرات اکسید آهن جهت پراکندگی بیوفیلم‌ها می‌تواند کاربرد گسترده‌ای در درمان و صنعت داشته باشد. این روش باعث پراکندگی سلول‌های بیوفیلم می‌شود که مقابله با باکتری‌ها را تسهیل کرده و منجر به ایجاد پتانسیلی برای حذف عفونت‌های بیوفیلمی مقاوم می‌گردد.”

مقاله این تحقیق را می‌توانید در مجله Scientific Reports  مطالعه نمایید.

منبع:

Nguyen, Thuy-Khanh, et al. “Iron oxide nanoparticle-mediated hyperthermia stimulates dispersal in bacterial biofilms and enhances antibiotic efficacy.” Scientific reports 5 (2015): 18385.