دانشمندان گزارش می دهند که استرس اکسیداتیو می‌تواند تومورها را شکوفا سازد، اما یکی از راه‌های درمان جدید سرطان، هل دادن آن‌هاست تا جاییکه به مرگ آنها کمک کند. دکتر گانگ ژو، متخصص ایمونولوژیست در مرکز سرطان جورجیا و گروه پزشکی در کالج پزشکی جورجیا می‌گوید، درمان سلولهای T در حال بازتولید متابولیسم سلولهای تومور، افزایش سطح گونه‌های واکنشگر اکسیژن یا ROS و تخریب آنها است. در دانشگاه آگوستا دانشمندان موش‌هایی که تومورهای بزرگ موضعی و محلول با سلول درمانی T را داشتند، پس از پیش شرط استفاده از آنها با داروی شیمی درمانی که به کمک آنها در گسترش و ماندگاری این سلولهای T تزریق شده است، درمان کردند. سلولهای T سلولهای خودبیمار هستند اما برای مبارزه بهتر با سرطان مهندسی شده‌اند. ژو ، نویسنده مسئول این مطالعه در ژورنال Cell Metabolism می‌گوید، به نظر می‌رسد این روش درمانی باعث تحریک‌دوتایی‌کشنده به سلولهای سرطانی شده‌است. دانشمندان دریافتند که این درمان با تولید گلوتاتیون، یک آنتی‌اکسیدان طبیعی موجود در سلول‌ها تداخل دارد، زیرا باعث افزایش تولید و تجمع ROS در سلولهای تومور می‌شود. تولید سلولهای T سایتوکین‌های پیش التهابی – از جمله فاکتور نکروز تومور آلفا – که بسیاری از عملکردهای مورد نیاز سرطان را برای کنترل مانند تکثیر سلولی ، تمایز و مرگ تنظیم می‌کنند، افزایش یافته است.
ژو می گوید: “ما با پرسیدن سؤالاتی در مورد اینکه ایمونوتراپی می‌تواند متابولیسم سلولهای تومور را تغییر دهد، شروع کردیم. مطالعات ما نشان می‌دهد که فاکتور نکروز تومور آلفا می‌تواند به طور مستقیم بر روی سلولهای تومور عمل کند و باعث ایجاد ROS در آنها شود.”
دانشمندان در زمان استفاده از روش درمانی در مدل‌های سرطان پستان و لنفوم، اثرات مشابهی – سطح بالاتر ROS با مرگ سلولی تومور بالا را مشاهده کردند.
فاكتور نكروز تومور آلفا پس از درمان سلول T، كليد نتايج است، زيرا وقتي دانشمندان آن را از معادله حذف كردند، مرگ سلول تومور بطور چشمگيري كاهش يافت. آنها همچنین دریافتند که فاکتور نکروز تومور آلفا با شیمی درمانی به منظور افزایش استرس اکسیداتیو و مرگ سلولهای سرطانی هم‌افزایی می‌کند. آنتی‌اکسیدان‌ها شناخته‌شده برای بالا بردن سطح ROS تا حدودی می‌تواند از مزایای کشتن تومور در درمان سلول T استفاده کند. ژو می‌گوید: ” این داروها ممکن است استرس اکسیداتیو را در سلولهای سرطانی افزایش داده و آنها را به سمت مرگ یا آپوپتوز سوق دهند. سطح اولیه آنها از قبل زیاد است و اگر شما توانایی مقابله با این رادیکال‌های آزاد را مختل کنید، آنها به سمت آپوپتوز می‌روند.”
طبق گفته انستیتوی ملی سرطان، آنتی اکسیدان درمانی در بیماران مبتلا به سرطان فعال نتایج مختلط به دست آورده است، اما اکثر مطالعات نشان می‌دهد که این سرطان به ویژه در افراد سیگاری بدتر عمل می‌کند. مطالعات بالینی در موش‌ها نشان می‌دهد که درمان باعث رشد تومور و متاستاز می‌شود. تومورها به سلولهای T مبتلا هستند. در حقیقت دانشمندان نشان داده‌اند که این دو می‌توانند برای تغذیه و انرژی در محیط زیست تومور با یکدیگر رقابت کنند، تومورها از راه دور ایجاد می‌شوند تا با موفقیت گسترش پیدا کنند. این سلولهای T هستند که معمولاً در مبارزه کم می‌شوند.
ژو و همكارانش گزارش كردند كه تمركز كمي بر آنچه سلول هاي T براي تومور انجام مي دهند بوده است. اما درک بهتر از این تأثیر باید به بهبود سیستم ایمنی درمانی مانند سلول درمانی T که به دنبال این است که سلولهای T را قادر به هدفمند کردن بهتر تومورها کند، کمک کند.
ROS، مواد شیمیایی مانند پراکسید و سوپراکسید از محصولات جانبی عملکردهای بدن هستند مانند استفاده از اکسیژن و تولید انرژی توسط نیروگاه‌های سلولی به نام میتوکندری. به عقیده‌ی ژو یکی از دلایلی که سلولهای سرطانی به طور طبیعی سطح ROS بالاتری دارند، تقاضای انرژی بالایی است و به طور مداوم برای رشد و گسترش کار می‌کنند. برخی از سطوح ROS از سلولهای سالم ما سود می‌برد، از جمله تکثیر سلولی و تمایز.
منابع:
Gupte, A. and Mumper, R.J., 2009. Elevated copper and oxidative stress in cancer cells as a target for cancer treatment. Cancer treatment reviews, 35(1), pp.32-46.
Habtetsion, T., Ding, Z.C., Pi, W., Li, T., Lu, C., Chen, T., Xi, C., Spartz, H., Liu, K., Hao, Z. and Mivechi, N., 2018. Alteration of tumor metabolism by CD4+ T cells leads to TNF-α-dependent intensification of oxidative stress and tumor cell death. Cell metabolism, 28(2), pp.228-242.
